Nostalsteeg

                  Gisteren weigerde onze Sonos soundbar op te starten via de app van mijn gsm. Ik kreeg het niet aan de praat. Frustrerend. Geen muziek bij huishoudelijk werk is ondenkbaar.

                 Onmiddellijk haalde ik mijn stereo-set, platendraaier, cd- en cassettespeler, van de zolder. Een tijd geleden beslisten we die opnieuw te gebruiken. De plek in huis is gekozen. Nu nog aansluiten en mijn cd's ophalen. Door de verbouwing staat mijn verzameling gestockeerd bij een vriendin. Het is een selectie uit de vierduizend cd's van mijn overleden broer.

                 Muziek hoort bij mijn leven. Op familiefeesten langs mama's kant werd er gezongen of muziek gemaakt. Als kind speelden we dit spel. Mama zong een strofe van een lied, broer en ik zochten om ter snelst het refrein. We keken met zijn drie naar Tienerklanken, een muziekprogramma op de Belgische Radio- en Televisieomroep. Ik danste soms ook.

                In de beginjaren zeventig woonden we in een doodlopende straat. De buren kenden elkaar. Als kind was het nog veilig op straat. Regelmatig zat ik met een buurmeisje, van drie huizen verder, op de stoep te luisteren naar Radio Veronica, zaterdagnamiddag, Top 40. Zij had een draagbaar radiootje. Daar ontvingen we de piraatzender goed, zongen luidkeels mee.

               Sinds mijn negen jaar hadden we terug contact met vader. Wij waren welkom bij zijn nieuwe partner. Vier jaar lang verbleven we twee weekends per maand bij hen. Zij had drie kinderen van onze leeftijd. Op zaterdag, speeldag, fietsten we met vijf door het bos naar de boerderij van hun tante. Terug thuis was het eerst tijd voor een bad, dan eten, samen met papa.

              Toen ik tien jaar werd kreeg ik van vader mijn platendraaier, een koffermodel met oranje deksel. Dit cadeau koos ik op één van onze ritten. Ik mocht soms mee gaan werken. Het zwijgzaam samen zijn in de vracht- of bestelwagen vond ik leuk. Ik hoorde de trots in zijn woorden als hij me voorstelde aan klanten wanneer we goederen leverden in winkels.

              Op hetzelfde moment koos ik ook mijn eerste single, 'Mamy Bleu' van de Pop Tops. Ik wou deze cadeaus mee naar huis nemen. Hoe moest ik het aan mama vertellen? Ik was blij maar wist ook dat dit haar pijn deed. Ik hoopte dat ze het begreep. Mijn liefde voor muziek steunde ze. Mijn liefde voor mijn vader, dat was moeilijker voor haar. Zou ze boos zijn?

              "Oh mamy, oh mamy bleu, oh mamy bleu! I'm sure you really understand. Oh mamy, I need your warm embrace, Oh mamy and your comforting smile, Oh mamy, before you can see Oh mamy bleu, or hear my voice cry! Oh mamy, oh mamy bleu" ( lied van Pop Tops 1971)

Foto: Uit reportage over Herman Selleslags