Hoge toppen
Oktober is een feestmaand in onze familie. Zowel mijn broer, dochter als ik zijn weegschalen. Drie dagen voor mijn verjaardag is dochterlief op de wereld gekomen, gelukkig maar. Zo heeft ze een eigen feestdag. Op haar dag herbeleef ik die verwachtingsvolle tijd, dikwijls minutenlang. Telkens komt er een ander moment bovendrijven dat ik graag met haar deel.
Mijn zwangerschap verliep vlot. Ik fietste naar mijn werk tot twee dagen voor de eerste weeën. Zo bleef ik dus werken, fietsen, dansen en zeilen. Enkel zeilen werd einde zesde maand moeilijker omdat mijn reacties als fokkenmaat vertraagden. Gelukkig hadden we een zeilvakantie in Griekenland gepland samen met vrienden van de cursus yachtman. Twee maanden voor de geboorte zaten we op een zeiljacht aan de Cycladen. Zalige vakantie, ook als partners. We namen dagelijks onze privé-momenten, wandeling aan de kustlijn, siësta, tochtje met het bij-bootje in de baai.
Nadien sloeg het noodlot toe. Zijn onverwacht ontslag, einde zevende maand, woog zeer zwaar op hem. Weken heeft hij neerslachtig thuis gezeten. Mijn pogingen om hem op te beuren, in gesprek te brengen met mij, met vrienden, hadden geen effect. Weinig kon hem boeien.
Tot ik hem uit de zetel kreeg om naar een trouwfuif te gaan. Opgewekt maakte ik me klaar. Na één uur was hij het socializen beu en wou hij naar huis. Ik begreep het niet, bracht hem in stilte naar huis, stopte hem in bed en ging zelf terug naar het feest. Het dansen, mijn vrienden, wou ik niet missen. Toen ik al dansend voluit ging op het nummer 'Go your own way', van Fleetwood Mac, liet mijn dochter zich aangenaam voelen. Ze bewoog stevig, alsof ze hiermee akkoord ging, alsof ze meedanste. Tranen van geluk pletsten op de dansvloer. Toch miste ik hem ook.
"You can go your own way, go your own way. You can call it another lonely day.
If I could, baby, I'd give you my world. Open up, everything's waiting for you..."
Als aanstaande vader wou hij zo snel mogelijk zelf voor een inkomen zorgen. Eén maand voor de geboorte ging hij tijdelijk in de familiezaak werken. Door de terugkeer in zijn gezin kwam hij weer terecht in hun omgangspatronen. Het bracht hem en ons huwelijk uit balans. Dit tijdelijk werk duurde maanden. Zijn energie bleef laag. Hij zocht soelaas in een oude gewoonte, dagelijks en stiekem drinken. De eerste vier maanden had ik zijn herval niet door. Sinds zijn ontslag zag ik wel dat hij veel sliep en lusteloos was. Ik dacht aan een depressie. Hij wenste geen hulp. We leefden naast elkaar ondanks de momenten van toenadering, bij het zorgen voor onze dochter.
Mijn pril moederschap verliep ook moeizaam de eerste weken. Het bloedverlies bij de geboorte was te groot geweest. Op de middag van ons ontslag uit het ziekenhuis kreeg ik te horen dat een extra dag nodig was voor een bloedtransfusie. Als kersverse mama, met een partner die zich slecht voelde, koffer ingepakt, dochter gegeten en verschoond, moest ik niet lang nadenken. Mentaal klaar om huiswaarts te gaan, namen we de auto, man op de passagierszetel. Hij reed niet want hij was ziek, dacht ik.
Begin december, tijdens een vergadering, raadde een collega me aan om mijn man een keer te volgen wanneer hij ging slapen. Nog net zag ik dat hij door het venster kroop, volgde hem stilletjes via de kinderkamer, de tuin naar de garage en betrapte hem. Hij dronk van zijn halfvolle fles gin. In zijn auto lag nog een lege fles, onder de passagierszetel. Ik was sprakeloos, stond als aan de grond genageld. Woest en ontgoocheld liet ik hem achter en sloot me op in de badkamer. Ik stond er alleen voor.
Foto: Rik Van Ham