Gelukstraatje

Vandaag werd ik spontaan wakker om halftien. Het is een weekdag zonder afspraken of plan, vakantie. Terwijl ik op mijn bed zit, hoor ik de regen op de ramen tikken. Ik bekijk Buienradar en zie dat het twee uur niet gaat regenen. Dan kan ik naar buiten.

Ik wil ons tijgerkatje aan een buikdraagzak leren wennen. Zo kan ze mee op stap, naar mijn moeder of de boot. Zij is een kat van mijn broer. Toen hij stierf in 2016 hebben wij zijn babbelkousje geadopteerd. In haar chip staat ze ook geregistreerd als Souzie Babbel.

Souzie is achttien en chronisch ziek sinds augustus vorig jaar. Dagelijks krijgt ze medicatie voor haar schildklier. Volgens de dierenarts kan ze nog een jaar leven zonder pijn. Zolang wil ik dicht bij haar zijn. 

Misschien krijg ik haar niet tot op de boot. We zien wel maar elke geslaagde actie is het waard. Vijf weken geleden legde ik een snoepje in de draagzak. Zij stak haar hoofd in de zak, likte het snoep op, snuffelde en gaf met haar kop haar geur af aan de rand van de opening. Enkele dagen later stak ik haar in de draagzak, bond hem vast om mijn middel. Na vijftien minuten wou ze er al uit. Ik gaf haar toch een snoepje en zei, 'Dat is flink, zo flink!', terwijl ik haar aaide.

Drie weken geleden ondernam ik een nieuwe poging. We gingen binnen bij de overburen en bleven er een half uur, zonder gemiauw, gezeur of klauw. Ik had wel gans de tijd mijn hand in de zak, bij haar, via een opening bovenaan. De buren zijn haar verzorgers als wij van april tot oktober in het weekend naar de boot gaan.

Vandaag gaan we wandelen, misschien zelfs een blokje om. Eens kijken hoe ze op de geluiden reageert. Als ze te veel stress ervaart, keren we huiswaarts. Net toen ik dit bij het ontbijt besliste, hoorde ik het lied 'Gelukkig zijn' van Raymond van het Groenewoud.

"Geef me al je warmte, geef me al je warmte! Gelukkig zijn, gelukkig zijn, daarvoor wil ik alles geven. Weg wat teveel is, geen stress aan mijn lijf, gelukkig zijn." 

Foto: Marianne Van Tiggelen