Eindmeet in zicht

                       De vakantiemaanden zijn nabij, zeker voor gezinnen met studerende kinderen. Schoolgaanden en onderwijzend personeel hebben nog even een harde noot te kraken. Ook ik moet deze maand examens verbeteren, vaak toezicht houden en punten ingeven. Voor mij is dit de allerlaatste keer. In september beëindig ik een tweeënveertigjarige loopbaan, achttien jaar in de hulpverlening, vierentwintig jaar in het onderwijs. Een zee van vrije tijd lonkt.

                        Deze periode is een allerlaatste horde, een definitief einde. De gedachte, 'Die lesinhoud ga ik nooit meer aan een grote groep geven.', overviel me vaak na een lesdag op weg naar huis of in een werkpauze. Tijdens de laatste theoretische les van mijn favoriete vak had een studente vooraan gezien dat ik het lastig had. Ze vroeg stil of alles in orde was. Ik slikte en knikte, 'Alles oké'. Ging nog water halen en startte de les. Ook deze keer was ik niet te stuiten maar vergat hun pauze. Een andere student maakte me daar attent op. 'Oei' zei ik, 'vergeet ik anders nooit'. Hij: 'Ja, je was goed op dreef!'.

                        Lesgeven deed ik supergraag. Studenten iets bijbrengen over het leven, gezinnen, communicatie en groepen begeleiden. Hen doen nadenken over het ongewone in relaties, opvoeding en hoe dit aan te pakken. Als ze tijdens mijn lessen in interactie gingen en via hun voorbeelden en vragen een moeilijk begrip leerden toepassen, was ik blij. Zeker als het thema's waren die ik zelf ervaren, bestudeerd en geïntegreerd had in mijn leven.

                        De school met zijn regels en procedures kan ik missen als kiespijn. Binnen de lijntjes kleuren was nooit mijn sterkte. Als ik de reden zag en dit bijdroeg aan meer kwaliteit, kon ik verplichtingen omarmen. Deze eerder democratische manier van werken was in al mijn voorgaande jobs aanwezig, tot zeven jaar geleden. Onze kleine school met 150 werknemers en 1500 studenten werd verplicht overgenomen door een school met 1600 werknemers en 16.000 studenten, een log systeem met weinig inspraak. Hoofdverantwoordelijken moesten opboksen tegen regels van een planningsdienst om wensen en noden van werknemers een plek te geven in hun uurrooster of takenpakket. Zoveel moeten, zoveel grenzen. Daar ben ik bijna vanaf. De fijne ontmoetingen met studenten, de toffe collega's, dat ga ik missen.

                        Gelukkig heb ik mijn praktijk, met dat werk stop ik niet. Reeds achttien jaar help ik mensen hun crisissen leefbaarder te maken. Onlangs vroeg een buur mij, 'Hoelang blijf je dit nog doen?'. Met glinsterende ogen antwoordde ik, 'Tot ik niet meer kan denken, praten of horen.'   

Foto: Koenraad Peeters